Goodmorning Vietnam
Door: bramenkirsten
Blijf op de hoogte en volg Bram & Kirsten
29 Maart 2012 | Vietnam, Hanoi
De reis naar het laatste land van onze trip was niet bepaald een goede binnenkomer. De busreis die normaal gesproken acht uur duurt en vrij comfortabel is, werd een vijftien uur durende trip waarin we drie keer overstapten, een chagrijnige kamikazechauffeur én een lekke band hadden, maar ons uiteindelijk rond middernacht in Ho Chi Minh bracht. Achterop twee motoren zoefden we door deze grote stad richting ons hostel en genoten we van de eerste ervaring met Vietnam.
De volgende ochtend zagen we de ontwakende stad voor het eerst in volle glorie; 8 miljoen inwoners, 5 miljoen scooters en overal kraampjes met verse baquettes en fruit. Een geweldige chaos zonder regels waar oversteken een ware uitdaging is. Op lage krukjes langs de weg aten we heerlijke noodles en maakten we een praatje met de vriendelijke mensen die een voor een vrolijk en behulpzaam zijn, ook al kochten we geen nep Ray Ban, zippo of gekopieerd boek van ze.
Ondanks de hitte konden we de stad prima te voet verkennen en hebben we de mini-versie van de Notre Dame, het prachtige postkantoor, het Reunification palace en natuurlijk het oorlogsmuseum bezocht. Laatstgenoemde hakte er flink in. Naast het feit dat het ontzettend leerzaam is en het de geschiedenis van de Vietnamoorlog uitgebreid belicht, word je er ook geconfronteerd met de onrechtvaardige beweegredenen, arrogantie en gruweldaden van de Amerikanen welke met schokkende foto’s worden geïllustreerd. Hier moesten we echt even van bijkomen.
Een tripje 60 km buiten de stad bracht ons naar het bezoekersgedeelte van de Chu Chi tunnels. Dit ondergronds netwerk van 250 km aan krappe tunnels die dorpen, werkplaatsen, woonverblijven en ziekenposten met elkaar verbindt en meerdere boobytraps heeft, was het geheime wapen van de Vietcong tegen de Amerikanen. Door de snelheid, behendigheid en het kleine postuur van de Vietnamezen konden ze bijna onzichtbaar de Amerikaanse kampen bestoken en zich snel uit de voeten maken. Dit konden we ons moeilijk voorstellen toen we onszelf door de tunnels probeerden te wurmen.
Van HCMC hebben we de bus genomen naar Dalat, een stadje in de Central Highlands. Het ligt tussen de groene heuvels en de inwoners hebben zich volop gestort op het verbouwen van groente en het kweken van bloemen dat ze van de Nederlanders hebben geleerd en wat ze bepaald geen windeieren legt. Dalat heeft naast een tweetal fijne restaurantjes weinig te bieden, maar een tochtje achterop de motor van een Easyrider was zeker de moeite waard, de omgeving is namelijk prachtig. Ze leidden ons langs verschillende interessante en mooie plekjes waar Bram de lokale delicatesse ‘Dog BBQ’ heeft geproefd (proeft naar varken) en waar we ‘wezelpoep koffie’ hebben gedronken. De diertjes eten de koffiebonen en poepen deze in z’n geheel weer uit. Blijkbaar heeft dit proces een goede invloed op de boon want het was erg lekker. Ook hebben we een bezoek gebracht aan Lang Dinh An, oftewel Chicken Village. Dit dorp wordt bewoond door de Kho stam waar de vrouw de baas in huis is en de man verantwoordelijk is voor de kinderen en het huishouden.
Van Dalat zetten we koers naar Quy Nhon, een door toeristen nog niet ontdekt stadje aan de zee tussen Nha Trang en Hoi An. Net toen we dachten dat een busreis echt niet erger kon worden, belandden we in dit minibusje waar we godzijdank de hele rit van tien uur op de voorbank konden zitten. Achter ons werden vijftien stomdronken, luidruchtige stinkende kerels gepropt die de twee blanken voorin maar wat boeiend vonden. Toen er Vietnamese cabaret uit de speakers schalde, de bus veranderde in een rijdend rokend café en de chauffeur suïcidale neigingen kreeg, beseften we dat we nu toch echt helemaal klaar zijn met de dodemans-busritjes in Azië. Gelukkig konden we in Quy Nhon lekker genieten van een heerlijk decadent hotel en de verfrissende zee. Aangezien hier verder ook weinig te beleven is, zijn we na twee dagen doorgereden naar Hoi An.
Wat een verademing was dit heerlijke plaatsje! Het deed ons denken aan Luang Prabang in Laos. Prachtige Frans-koloniale huisjes, gezellige straatjes met knusse cafés, een prachtig strand en natuurlijk de honderden kleermakers waar het dorp om bekend staat. Na zes maanden waren onze kleren uit gelubberd, verkleurd en versleten en voelden we ons genoodzaakt een nieuwe garderobe aan te laten meten. Na een week lang passen, meten, koffiedrinken en traditionele verse loempia’s eten, reden we met 30 nieuwe kledingstukken door naar Hué. Het heeft volgens ons niet de culturele, intellectuele en spirituele allure die de Lonely Planet beschrijft, maar twee dagen strand vonden we erg fijn.
De nachttrein van Hué naar Hanoi was een zege vergeleken bij de helse busritten en bracht herinneringen naar boven van de transmongolië-express. Twaalf uur treinen naar het noorden resulteerde in een forse temperatuuurdaling dus kon de lange broek en jas sinds lange tijd weer uit de tas worden gehaald. In het knusse oude centrum hebben we rondgeslenterd en lekker gegeten en goede koffie gedronken. Het bijwonen van de ‘Scandinavian Night’ in de Opera van Hanoi waar het Hanoi Symphonic Orchestra klassieke stukken ten gehore bracht, was een heerlijk avondje uit.
Omdat we nog een paar dagen over hadden en we het zonde vonden langer in Hanoi te blijven, reisden we door naar Sapa, een bergdorp in het verre noorden. Achteraf bleek deze beslissing een schot in de roos. Het dorp is het grootste deel van de dag in mist gehuld en op straat vind je allemaal vrouwtjes in klederdracht die iets aan je willen verkopen. We vonden drie lieve vrouwtjes van de H’Mongstam bereid ons een dag mee te nemen naar hun dorp. We wandelden door de mooie bergen en hebben ons verwonderd over de manier waarop deze mensen leven. In hun ‘houten-huisjes-dorp’ kookten ze voor ons en zagen we de varkens, geiten, honden en kinderen lekker door elkaar heen scharrelen. De mensen zien er prachtig uit en ons positieve gevoel bij de vriendelijke Vietnamezen werd wederom bevestigd.
Hiermee komt er een eind aan onze droomreis.
29 busritten, 8 nachttreinen, 2 nachtboten, 7 vliegtuigen, 4 motortochten, 8 homestays, 48 hotelbedden en 23.018 km reizen over land (de omtrek van de aarde is 40.075 km en de transmongolië-express was 7.661 km lang): het was een waanzinnig mooi avontuur!
Lieve vrienden, bedankt voor het volgen van onze avonturen. Keer op keer genoten we van de leuke en lieve reacties. Tot snel!
De volgende ochtend zagen we de ontwakende stad voor het eerst in volle glorie; 8 miljoen inwoners, 5 miljoen scooters en overal kraampjes met verse baquettes en fruit. Een geweldige chaos zonder regels waar oversteken een ware uitdaging is. Op lage krukjes langs de weg aten we heerlijke noodles en maakten we een praatje met de vriendelijke mensen die een voor een vrolijk en behulpzaam zijn, ook al kochten we geen nep Ray Ban, zippo of gekopieerd boek van ze.
Ondanks de hitte konden we de stad prima te voet verkennen en hebben we de mini-versie van de Notre Dame, het prachtige postkantoor, het Reunification palace en natuurlijk het oorlogsmuseum bezocht. Laatstgenoemde hakte er flink in. Naast het feit dat het ontzettend leerzaam is en het de geschiedenis van de Vietnamoorlog uitgebreid belicht, word je er ook geconfronteerd met de onrechtvaardige beweegredenen, arrogantie en gruweldaden van de Amerikanen welke met schokkende foto’s worden geïllustreerd. Hier moesten we echt even van bijkomen.
Een tripje 60 km buiten de stad bracht ons naar het bezoekersgedeelte van de Chu Chi tunnels. Dit ondergronds netwerk van 250 km aan krappe tunnels die dorpen, werkplaatsen, woonverblijven en ziekenposten met elkaar verbindt en meerdere boobytraps heeft, was het geheime wapen van de Vietcong tegen de Amerikanen. Door de snelheid, behendigheid en het kleine postuur van de Vietnamezen konden ze bijna onzichtbaar de Amerikaanse kampen bestoken en zich snel uit de voeten maken. Dit konden we ons moeilijk voorstellen toen we onszelf door de tunnels probeerden te wurmen.
Van HCMC hebben we de bus genomen naar Dalat, een stadje in de Central Highlands. Het ligt tussen de groene heuvels en de inwoners hebben zich volop gestort op het verbouwen van groente en het kweken van bloemen dat ze van de Nederlanders hebben geleerd en wat ze bepaald geen windeieren legt. Dalat heeft naast een tweetal fijne restaurantjes weinig te bieden, maar een tochtje achterop de motor van een Easyrider was zeker de moeite waard, de omgeving is namelijk prachtig. Ze leidden ons langs verschillende interessante en mooie plekjes waar Bram de lokale delicatesse ‘Dog BBQ’ heeft geproefd (proeft naar varken) en waar we ‘wezelpoep koffie’ hebben gedronken. De diertjes eten de koffiebonen en poepen deze in z’n geheel weer uit. Blijkbaar heeft dit proces een goede invloed op de boon want het was erg lekker. Ook hebben we een bezoek gebracht aan Lang Dinh An, oftewel Chicken Village. Dit dorp wordt bewoond door de Kho stam waar de vrouw de baas in huis is en de man verantwoordelijk is voor de kinderen en het huishouden.
Van Dalat zetten we koers naar Quy Nhon, een door toeristen nog niet ontdekt stadje aan de zee tussen Nha Trang en Hoi An. Net toen we dachten dat een busreis echt niet erger kon worden, belandden we in dit minibusje waar we godzijdank de hele rit van tien uur op de voorbank konden zitten. Achter ons werden vijftien stomdronken, luidruchtige stinkende kerels gepropt die de twee blanken voorin maar wat boeiend vonden. Toen er Vietnamese cabaret uit de speakers schalde, de bus veranderde in een rijdend rokend café en de chauffeur suïcidale neigingen kreeg, beseften we dat we nu toch echt helemaal klaar zijn met de dodemans-busritjes in Azië. Gelukkig konden we in Quy Nhon lekker genieten van een heerlijk decadent hotel en de verfrissende zee. Aangezien hier verder ook weinig te beleven is, zijn we na twee dagen doorgereden naar Hoi An.
Wat een verademing was dit heerlijke plaatsje! Het deed ons denken aan Luang Prabang in Laos. Prachtige Frans-koloniale huisjes, gezellige straatjes met knusse cafés, een prachtig strand en natuurlijk de honderden kleermakers waar het dorp om bekend staat. Na zes maanden waren onze kleren uit gelubberd, verkleurd en versleten en voelden we ons genoodzaakt een nieuwe garderobe aan te laten meten. Na een week lang passen, meten, koffiedrinken en traditionele verse loempia’s eten, reden we met 30 nieuwe kledingstukken door naar Hué. Het heeft volgens ons niet de culturele, intellectuele en spirituele allure die de Lonely Planet beschrijft, maar twee dagen strand vonden we erg fijn.
De nachttrein van Hué naar Hanoi was een zege vergeleken bij de helse busritten en bracht herinneringen naar boven van de transmongolië-express. Twaalf uur treinen naar het noorden resulteerde in een forse temperatuuurdaling dus kon de lange broek en jas sinds lange tijd weer uit de tas worden gehaald. In het knusse oude centrum hebben we rondgeslenterd en lekker gegeten en goede koffie gedronken. Het bijwonen van de ‘Scandinavian Night’ in de Opera van Hanoi waar het Hanoi Symphonic Orchestra klassieke stukken ten gehore bracht, was een heerlijk avondje uit.
Omdat we nog een paar dagen over hadden en we het zonde vonden langer in Hanoi te blijven, reisden we door naar Sapa, een bergdorp in het verre noorden. Achteraf bleek deze beslissing een schot in de roos. Het dorp is het grootste deel van de dag in mist gehuld en op straat vind je allemaal vrouwtjes in klederdracht die iets aan je willen verkopen. We vonden drie lieve vrouwtjes van de H’Mongstam bereid ons een dag mee te nemen naar hun dorp. We wandelden door de mooie bergen en hebben ons verwonderd over de manier waarop deze mensen leven. In hun ‘houten-huisjes-dorp’ kookten ze voor ons en zagen we de varkens, geiten, honden en kinderen lekker door elkaar heen scharrelen. De mensen zien er prachtig uit en ons positieve gevoel bij de vriendelijke Vietnamezen werd wederom bevestigd.
Hiermee komt er een eind aan onze droomreis.
29 busritten, 8 nachttreinen, 2 nachtboten, 7 vliegtuigen, 4 motortochten, 8 homestays, 48 hotelbedden en 23.018 km reizen over land (de omtrek van de aarde is 40.075 km en de transmongolië-express was 7.661 km lang): het was een waanzinnig mooi avontuur!
Lieve vrienden, bedankt voor het volgen van onze avonturen. Keer op keer genoten we van de leuke en lieve reacties. Tot snel!
-
29 Maart 2012 - 07:01
Roelf-Jan:
Sinciao....Owww ik mis Vietnam...
Fijn verhaal. Tot snel, ben dol beniewd naar de reisverhalen!
Groeten -
29 Maart 2012 - 07:02
Es:
Wauw... wat een afsluiting! Jullie zijn nu natuurlijk doorgewinterde cultuur-ontdekkers dus ik hoop dat de cultuurshock van het terugkomen in NL ook te doen is. Ik wacht in ieder geval met smart op jullie!!!
xxxx -
29 Maart 2012 - 09:36
Fred:
Wederom te gek om te lezen. Tot snel!! x -
29 Maart 2012 - 10:26
Oma Stans:
bedankt dat ik alles dankzij jullie reisverslag mee mocht beleven
hoop ook persoonlijk van jullie te horen
hele goede reis terug en ....welkom thuis liefs oma -
29 Maart 2012 - 14:38
Herman Lammers:
Bedankt voor de uitgebreide verslagen en leuke foto's. Heb het allemaal gevolgd. Een fantastische ervaring die niemand je ooit weer afpakt. Ben jaloers.....
Groetjes,
Herman! -
29 Maart 2012 - 17:12
Dieneke:
Lieve schatten,
Wat zien jullie er geweldig uit temidden van al die belevenissen tijdens jullie Azië-avontuur.
Een prachtige tijd sluiten jullie nu af, maar jullie zijn nog jong en als je eenmaal het trekkersvirus kent, komt er vast wel eens een vervolg.
We zien uit naar jullie thuiskomst en staan natuurlijk klaar op Schiphol om jullie te verwelkomen!
Dikke kus en morgen geef ik die graag in natura,
mama / Dieneke
-
29 Maart 2012 - 18:37
Lian En Oma:
Lieve Bram en Kirsten,
We hebben genoten van de mooie verhalen en de schitterende foto's.
Een goede en veilige reis terug.
Het wordt hier weer kouder dus bereid je voor :-)
Dikke kus.
Oma en Lian -
30 Maart 2012 - 13:28
Gerdien:
Vet gek, dit lezen jullie gewoon vannacht of morgenochtend als ik naast jullie zit. Of misschien toch stiekem tijdens jullie lay over in Moskou als er ergens een wifi signaaltje op te pikken valt. Jullie vliegen nu door de lucht, van het oosten naar het westen en van warm naar koud. Liefies wij wachten op jullie en zullen zorgen dat jullie het niet zo koud hebben hier.
Liefs en liefde -
30 Maart 2012 - 14:51
Meindert En Marian:
Schitterende verhalen en fotos !! -
30 Maart 2012 - 20:03
Moniek Poll:
Wat een mooie reis hebben jullie gemaakt.
Ik heb met veel plezier alle verhalen gelezen en foto's bekeken.
Geniet van de thuiskomst!
Groetjes Moniek -
01 April 2012 - 06:24
Gerben & Tine:
Dag Bram en Kirsten,
Welkom thuis na een fantastische reis.
We hebben genoten van jullie treffend geschreven verslagen en foto's.
Bundelen, zou ik zeggen!
Laat de reisbranche hun voordeel er mee doen.
De overgang naar het Hollandse weer zal groot zijn. Ik ga nu mijn autoruit krabben.....
Gr.
Gerben & Tine -
03 April 2012 - 09:32
Annekedeboer:
Hoi Kirsten en Bram,
Heel erg fijn en leuk dat ik jullie reisverslag heb kunnen volgen.
Inmiddels weer op Nederlandse bodem heet ik jullie van harte welkom. Het zal best wennen zijn met de temperatuur maar dat zal door het warme onthaal van iedereen snel vergeten zijn.
Misschien zien we elkaar weer eens bij Karima, voor nu een lieve groet, Anneke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
